Похожие Темы

[Кардиец]

Александр Попов (01 января 2017, 15:53):

Я не утверждаю, что все было именно так. Я привожу трудности с которыми связано любое завоевание, и о которых обычно не задумываются историки. Александр Македонский ни за что бы не покорил Персию, если бы она к тому времени не стала сама жертвой внутренней борьбы и если бы Александр не имел мощной поддержки внутри Персии. Александр ведь не был греком и Македония после похода Мардония в 492 г до н э считалась частью Персидской империи, хоть фактически была независимой. То есть в условиях потрясающих империю гражданских войнах, Александр мог в глазах персов позиционировать себя, как гражданина империи, а не чужеземного захватчика. То есть он был скорее гениальным дипломатом- , уже потом талантливым полководцем- .

Македония никогда не была частью государства Ахаменидов и формально выступала вассалом/союзником персов. Однако не очень долго.

[nnn900]

Александр Попов (01 января 2017, 15:53):

Александр мог в глазах персов позиционировать себя, как гражданина империи,

Ни один подданный Империи Ахеменидов не мог позиционировать себя как гражданин империи .

[Laszlo]

Что характерно Александр фактически перенес на себя концепцию верховной власти в империи Ахеменидов. Единственное, что он отвергал зороастризм и Ахура Мазду.

[Ravelin]

Завоевания Александра Македонского
[канал Маховик Истории]

[Lion]

Отрывок из моей книги на армянском "Великая игра" (Մ. Ի. Հակոբյան «Մեծ խաղը», Երևան 2021, հատոր 1, էջ 208-211): вопрос касается численности армии Александра в войне против Ахеменидов:

Спойлер (раскрыть)

Գլուխ 3
Հունամակեդոնական բանակի թվաքանակը

Պատմական որևէ բանակի թվաքանակը, որը ներկայումս ունի բացառապես միայն տեսա-պատմական իմաստ, կոնկրետ ժամանակատարածային հարթությունում, սակայն, ունեցել է խիստ կարևոր և կենսական նշանակություն, ընդ որում այն, հասկանալի պատճառներով, պահվել է խիստ գաղտնի: Այսպես, եթե սեփական բանակի թվաքանակը եղածից քիչ ցույց տալը, երբեմն, նպատակ էր հետապնդում բթացնել հակառակորդի զգոնությունը և անակնկալ կերպով մահացու հարված հասցնել վերջինիս, ապա երբեմն էլ, ընդհակառակը, բանակի նույն այդ թվաքանակը եղածից շատ ցույց տալով, զորավարները ձգտում էին կանխել հակառակորդի հարձակումը: Կոնկրետ Ալեքսանդր III Մեծի բանակի պարագայում այս ամենին գումարվեց նաև վերևում արդեն իսկ մանրամասն կերպով քննարկված տեղեկատվական գործոնը, երբ Ալեքսանդր III Մեծն իր գործակալների առջև խնդիր դրեց, լրջորեն աղավաղելով իրականությունը, սեփական բանակը հնարավորինս փոքրաքանակ ցույց տալ, որպեսզի մի կողմից հակառակորդին անակնկալ ուժի հարված հասցվի, իսկ մյուս կողմից էլ ընդգծվի իր և հունամակեդոնական ռազմական մեքենայի անառարկելի առավելությունը նույնիսկ քանակապես գերակշռող արևելյան «բարբարոսների» հետ ընդհարման պարագայում: Այս առումով հարկ է նշել, որ երևույթի նմանատիպ արտացոլումը առկա է նաև այժմ և հենց այն է գերիշխում ներկայումս: Բարեբախտաբար, սակայն, մեզ հասել են որոշ տեղեկություններ, որոնք հնարավորություն են տալիս վեր հանել Աքեմենյանների տերության դեմ պատերազմ սկսած հունամակեդոնական բանակի իրական թվաքանակը:

Խնդիրը կայանում է նրանում, որ ժամանակակից ռազմապատմական գրականության մեջ ավանդականորեն ընդունված է Աքեմենյանների տերության դեմ պատերազմական գործողություններ սկսած հունամակեդոնական բանակի թվաքանակը գնահատել առավելագույնը 50.000 ռազմիկի սահմաններում: Իրականում, սակայն, կոնկրետ դեպքում մենք, ըստ էության, գործ ունենք ընդամենը մի շփոթության հետ, որն իր հիմքում ունի Ալեքսանդր III Մեծի կողմից շրջանառության մեջ դրված տեղեկատվական հստակ ուղերձը, ինչն էլ իր կոնկրետ արտացոլումն էլ գտել է մեզ հասած պատմական երեք սկզբնաղբյուրներում: Այս առումով մինչև առաջ անցնելը կարծում եմ, որ անհրաժեշտ է հատուկ քննարկել նույն այն երեք սկզբնաղբյուրները, որոնք Աքեմենյանների տերության դեմ պատերազմի հենց նախօրեին խոսում են Ալեքսանդր III Մեծի բանակի թվաքանակի մասին:

Այսպես, համաձայն Ալեքսանդր III Մեծ պաշտոնական պատմագիր Կալիսթենեսի, իսկ ըստ մեկ այլ տեսակետի էլ որպես Կալիսթենես ներկայացած մեկ այլ անձնավորության, ի դեմս Կեղծ-Կալիսթենեսի, որի տվյալները Ալեքսանդր III Մեծի բանակի մասին մեզ է հասել մ.թ.ա. II դարի հռոմեացի պատմիչ Պոլիբիոսի միջոցով. «Այսպիսին են Կալիսթենեսի տեղեկությունները Ալեքսանդրի մասին: Այսպես, ըստ նրա խոսքերի ստացվում է, որ Ալեքսանդրը դեպի Ասիա արշավանքը սկսել է 40.000 հետևակով և 4.500 հեծյալներով, իսկ այն ժամանակ, երբ պատրաստվելիս է եղել մտնել Կիլիկիա, Մակեդոնիայից նրան որպես համալրում ժամանել է 5.000 հետևակային և 800 հեծյալ: Եթե այս թվից հանեք 3.000 հետևակայիններին ու 300 հեծյալներին, թեև սա չափից դուրս մեծ թիվ է տարբեր պատճառներով բացակայող ռազմիկների պարագայում, ապա նույնիսկ այդ դեպքում էլ դեռ կմնան 42.000 հետևակայիններ և 5.000 հեծյալներ»[1]: Ուսումնասիրվող հարցի վերաբերյալ մեկ այլ տեղեկություն հայտնում է մ.թ.ա. I դարի հռոմեացի պատմիչ Դիոդորոս Սիկիլիացին, ըստ որի. «Զոհաբերություններով և այլ կերպ, ինչպես որ կարգն է, հարգանք մատուցելով հերոսների գերեզմաններին` Աքիլլեսի, Այաքսի և այլոց, Ալեքսանդրը իր զորքի մանրազնին զորատես իրականացրեց։ Արդյունքում՝ պարզվեց, որ մակեդոնական հետևազորը կազմում է 12.000 հոգի, 7.000 հոգի դաշնակիցներն են, իսկ վարձկանները կազմում են 5.000 հոգի: Սրանք բոլորը գործում էին Պարմենիոնի հրամանատարության տակ: Բացի դրանից նրան 5.000 հոգու կազմով հետևում էին օդրիսցիներ, տրիբալներ և իլիրիացիներ, ինչպես նաև այսպես կոչված ագրիանցիների 1.000 հոգին, այնպես որ նրա հետևազորը կազմում էր 30.000 հոգի: Հեծյալներից մակեդոնացիները 1.500 հոգի էին և նրանց ղեկավարում էր Պարմենիոնի որդի Փիլոտան, թեսալացիները 1.500 հոգի էին և գործում էին Հարպալոսի որդի Կալլաթոսի հրամանատարության տակ, իսկ մնացած հելլենները, որոնք կազմում էին 600 հոգի, ենթարկվում էին Էրիգիոսին: Հետախույզները, թրակիացիները և պեոնացիները կազմում էին 900 հոգի ու գործում էին Կասանդրոսի հրամանատարության տակ։ Արդյունքում՝ հեծյալները կազմում էին 4.500 հոգի: Ահա այս ուժերով Ալեքսանդրը անցավ Ասիա, իսկ Եվրոպայում Անտիպատրոսի հրամանատարության տակ մնացին 12.000 հետևակային և 1.500 հեծյալ»[2]: Եվ վերջապես խնդրահարույց հարցի վերաբերյալ տեղեկություններ է տալիս նաև II դարի հունահռոմեական բարոյագետ-պատմիչ Պլուտարքոսը, ըստ որի. «Ալեքսանդրի զորքը, ըստ նրանց հաղորդումների, ովքեր մատնանշում էին նվազագույն թիվ, բաղկացած էր 30.000 հետևակից և 4.000 հեծյալից, իսկ ըստ նրանց տեղեկությունների էլ, ովքեր առավելագույնն են հաշվում` 40.000 հետևակից ու 5.000 հեծյալից»[3]: Այսպիսով՝ առկա են միանգամից երեք սկզբնաղբյուրներ, որոնց տվյալներն էլ հենց հիմք են ընդունվել և որոնք Աքեմենյանների տերության դեմ հարձակման նախօրեին Ալեքսանդր III Մեծի բանակի թվաքանակը գնահատում են առավելագույնը 50.000 ռազմիկի սահմաններում, ընդ որում, դատելով Դիոդորոս Սիկիլիացու տվյալներից, բուն մարտական գործողություններին, համենայն դեպս գոնե սկզբում, մասնակցել են հազիվ առավելագույնը 40.000 ռազմիկներ:

Վերոգրյալի կապակցությամբ հարկ է նշել, սակայն, որ հիշատակված թվաքանակը իրատեսական չի կարող համարվել ամենից առաջ հենց ռազմապատմական մոդելավորման տեսանկյունից, քանզի Աքեմենյանների տերությունը նույն այս ժամանակ, ընդհանուր առմամբ, ուներ մոտ 400.000 ռազմիկ, ընդ որում վերջին թիվը հաստատվում է բազում օրինակներով ինչպես, ի դեմս սկզբնաղբյուրների հաղորդումների, այնպես էլ ռազմապատմական մոդելավորման մեթոդների կիրառմամբ: Այսպիսով, եթե ընդունեք Ալեքսանդր III Մեծի բանակի առաջակվող թվաքանակը 40-50.000 ռազմիկի սահմաններում, ապա պետք է համաձայնենք նաև այն բանի հետ, որ, իր ժամանակի առաջնակարգ զորավարներ հանդիսացող Ալեքսանդր III Մեծը և նրա օգնականները նախատեսում էին ոչ միայն հարձակման անցնել սեփական բանակին տասն անգամ գերազանցող ուժերի դեմ, այլև՝ այդ գործում հաջողության հույս ունենալ: Այս հանգամանքն ինքնին արդեն իսկ կասկածներ է առաջացնում, սակայն երևույթին ոչ այնքան խորը ծանոթ մասնագետները այնուհանդերձ ընդունում են այս փաստը և, որպեսզի վերացնեն կասկածները, ընդամենը միայն սահմանափակվում են հունամակեդոնական բանակի որակական հատկանիշները գովերգելով, հակառակորդինը՝ փնովելով, իսկ Աքեմենյանների տերության բանակի թվաքանակն էլ՝ անհիմն կերպով քչացնելով: Հաշվարկն, ինչպես արդեն ասվեց, պարզ է, քանի որ նույնիսկ այս խմբին պատկանող մասնագետների համար պարզ է, որ Ալեքսանդր III Մեծն ինքն, ինչքան էլ լավ զորավար լիներ, նրա ռազմական մեքենան ինչքան էլ առաջնակարգ հատկանիշներ ունենար, իսկ Աքեմենյանների տերությունն ինչքան էլ գտնվեր քայքայված վիճակում, ուժերի առաջարկվող հարաբերակցության պայմաններում հարձակողական գործողությունների անցնելը առնվազն հավասարազոր էր ինքնասպանության: Հայտնի է, սակայն, որ պատերազմը ոչ միայն չավարտվեց Ալեքսանդր III Մեծի կամ նրա զորավարներից որևէ մեկի ինքնասպանությամբ, այլև գլխավոր երեք արյունահեղ ճակատամարտների և մի շարք ռազմարշավների, ինչպես նաև մի շարք ամրացված կետերի գրավման արդյունքում 4 տարում այն իր վերջ գտավ Աքեմենյանների տերության կործանմամբ: Ավելին, այս ամենից հետո քանակական աճ ապրած հունամակեդոնական 120.000 հոգանոց բանակը իր մեջ հանկարծ ուժ գտավ արշավանք իրականացնել նաև դեպի Հնդկաստան: Սթափ ուսումնասիրողի մոտ այս հանգամանքը ևս չի կարող չմեծացնել կասկածները, սակայն խնդիրը միայն սրանով չի սահմանափակվում:

Մ.թ.ա. 479 թվականի սեպտեմբերի 9-ի Պլատեայի ճ-մ-ում, երբ Աքեմենյանների տերության 350.000 հոգանոց բանակի դեմ իր ուժերն էր կենտրոնացրել ողջ Հարավային Հունաստանը, մարտադաշտ դուրս բերվեց 110.000 հոգանոց մի բանակ, ընդ որում կրկնենք, որ սա բացառապես միայն Հարավային Հունաստանի ռազմական հնարավորությունն էր: Իր հերթին, արդեն մեր կողմից դիտարկվող ժամանակաշրջանում, Հյուսիսային Հունաստանում գերիշխող Մակեդոնական թագավորության բանակն, ինչպես արդեն ասվեց, կազմում էր 50.000 ռազմիկ, իսկ, քանի որ մ.թ.ա. 479 թվականից մինչև մ.թ.ա. 333 թվականը ընկած ժամանակահատվածում Հունաստանը ժողովրդագրական բացասական կորուստ առնվազն չէր կրել, արդեն այս պահին իսկ կարող ենք պնդել հունամակեդոնական 160.000 հոգանոց բանակի տեսական առկայության հնարավորության մասին: Ալեքսանդր III Մեծի ռազմական հնարավորությունները, սակայն, սրանով ևս չէին սահմանափակվում, քանի որ դեռևս նրա հայրը նվաճել էր գործնականում ողջ Թրակիան և Իլիրիան, որտեղ հյուսիսից ճնշող գալլական առաջխաղացումից խուսափած մարդկային զանգվածի հաշվին բնակչության թվաքանակի զգալի աճ էր նկատվում: Իր հերթին, Ֆիլիպ II-ի ռազմաքաղաքական հաջողությունները անխուսափելի դրական ազդեցություն ունեցան նաև վերջինիս ռազմական մեքենայի վրա, որի կորիզը կազմող Մակեդոնական թագավորության 50.000 հոգանոց բանակին միացան ոչ միայն հունական դաշնակից բանակները, այլև զգալի քանակի իլիրիացիներ և թրակիացիներ: Արդյունքում, ինչպես հայտնում է III դարի հռոմեացի պատմիչ Հուստինոսը, որը, ըստ էության, կրկնում է մ.թ.ա. I դարի հռոմեացի մեկ այլ պատմիչ, Ֆիլիպ II-ի գահակալման պատմությունը գրած, սակայն, ցավոք, մեզ չհասած Պոմպեոս Տրոգոսի աշխատանքը, մ.թ.ա. 330-ական թվականների սկզբին Ֆիլիպ II-ի բանակի օժանդակ, ոչ մակեդոնական մասը կազմված էր 215.000 ռազմիկից, որից 15.000 հեծյալ[4], ընդ որում սրան գումարվում էին նաև բուն մակեդոնական ուժերը նույն 50.000 հոգու կազմով: Այս տվյալները կրկնում է նաև Օրոսիոսը[5]: Արդյունքում, ըստ երկու այս հեղինակների, դեռևս Ֆիլիպ II-ի ռազմական մեքենան կազմում էր 265.000 ռազմիկ, սակայն Ալեքսանդր III Մեծի ազդեցությունը Մակեդոնական թագավորությունում, ողջ Հունաստանում և հարակից երկրամասերում, անկասկած, ավելին էր, քան հորինը: Եվ վերջապես պետք չէ մոռանալ նաև հոնիացիների մասին, որոնք, վերջին տարիներին Փոքր Ասիայում առաջացած անիշխանության և այստեղ առանց այդ էլ առկա հակապարսկական ավանդական տրամադրությունների աճի պայմաններում, ակնհայտորեն ևս ի վիճակի էին համահունական բանակ լուրջ ուժեր ներկայացնել: Սա ևս, սակայն, փաստարկների ամբողջությունը չէ:

Խնդիրը վերջնականապես պարզաբանելու համար հարկ է առանձին քննարկման առարկա դարձնել նաև Կալիսթենեսի կամ Կեղծ Կալիսթենեսի, ինչպես նաև Դիոդորս Սիկիլիացու և Պլուտարքոսի հաղորդումները։ Իրոք, երեք այս հեղինակներից առաջինը խոսում է հենց բացառապես միայն «մակեդոնական բանակի» մասին, Պլուտարքոսը հիշատակում է «Ալեքսանդրի բանակը»[6], իսկ Դիոդորս Սիկիլիացու հաղորդումն էլ ևս իր հիմնական մասով կրկին վերաբերում է նույն Մակեդոնական թագավորության բանակին, ինչպես նաև նրա սկզբնական վիճակով իր կազմում ընդգրկված դաշնակից ուժերին, որոնք հետագայում լրջորեն համալրվել են:

Այսպիսով, ընդհանրացնելով ողջ վերոշարադրյալը, թերևս, կարող ենք փաստել, որ Ալեքսանդր III Մեծի բանակը Աքեմենյանների տերությանը հասցված հարվածի նախօրեին կազմել է մոտ 265.000 ռազմիկ, առաջարկված 40-50.000 թիվը կամ կեղծիքի արդյունք է, կամ վերաբերում է բացառապես միայն Մակեդոնական թագավորության բանակին, իսկ այդ պարագայում էլ, եթե ընդունենք, որ Աքեմենյանների տերության բանակը կազմված էր մոտ 400.000 ռազմիկից, սակայն առկա էին ներքին լուրջ խնդիրներ, որոնք Դարեհ III-ի ռազմավարչական համակարգին խանգարում էին արդյունավետ գործել, ուժերի արդեն առկա այս հարաբերակցության պայմաններում հունամակեդոնական նվաճողները կարող էին լիակատար հույսեր ունենալ հաջողության հասնել:

________________________
[1] Պոլիբիոս «Համընդհանուր պատմություն», գիրք 12, գլուխ 19:
[2] Դիոդորոս Սիկիլիացի «Պատմական գրադարան» գիրք 17, գլուխ 17:
[3] Պլուտարքոս «Համեմատական կենսագրություններ», «Ալեքսանդր», գլուխ 15:
[4] «Դրանից հետո որոշվեց օժանդակ ջոկատների թիվը, որոնք արքայի վրա հարձակման կամ նրա հրամանի տակ գործելու անհրաժեշտության պարագայում, եթե նա ինքը որոշել որևէ մեկին պատերազմ հայտարարել, պետք է ներկայացնեին առանձին պետությունները: Եվ կասկած չկար, որ բոլոր այդ նախապատրաստություններն ուղղված էին Պարսից տերության դեմ: Օժանդակ ջոկատներում առկա մարդկանց թվաքանակը կազմեց 200.000 հետևակային և 15.000 հեծյալ: Սրանից զատ, սակայն, առկա էին նաև մակեդոնական զորքը, ինչպես նաև բարբարոսների ջոկատներ Մակեդոնիայի կողմից նվաճված հարևան ցեղերից» (Հուստինոս «Ֆիլիպիկա», գիրք 9, գլուխ 5):
[5] «Դրանից հետո, երբ ողջ Հունաստանով մեկ ռազմիկների մեծ հավաք իրականացվեց, որպեսզի համալրեն արքայական բանակը, Ֆիլիպը պարսկական արշավանքի համար ոտքի հանեց 200.000 հետևակայինների և 15.000 հեծյալների՝ չհաշված մակեդոնացիների, ինչպես նաև բարբարոսական ժողովուրդների անթիվ ռազմիկների զորքը: Նա մտադիր էր ողջ այդ բանակը Ասիա տեղափոխել (Օրոսիոս «Պատմություն ընդդեմ հերետիկոսների», գիրք 3, գլուխ 14):
[6] Այս առումով հատկանշական է, որ ոլորտի դասական համարվող Ի. Դրոյզենը, քննարկելով սույն խնդիրը, ինքը ևս մակեդոնական բանակի թիվը գնահատում է 34.000 ռազմիկի սահմաններում, որից 4.000 հոգին՝ հեծյալ (տես՝ Дройзен И. “История эллинизма”, том 1, Москва 2011, стр. 114, 115): Ուշագրավ է նաև, որ այս հեղինակը հետագայում ևս, խոսելով Ալեքսանդր III Մեծի ռազմական մեքենայի մասին, հիմնականում հիշատակում է միայն բուն մակեդոնական բանակը (տես օրինակ՝ նույն աշխատության 459 էջի 22-րդ ծանոթագրությունը, որտեղ նշված է. «...выступивших теперь в поход из Македонии воинов»), սակայն ավելի ուշ խոսում է Ալեքսանդր III Մեծի ռազմական մեքենայի կազմում այնուհանդերձ առկա ոչ մակեդոնական և նույնիսկ ոչ հունական տարրի մասին (տես օրինակ՝ նույն աշխատության 463-464 էջերի 48-րդ ծանոթագրությունը և նրանում բերված աղյուսակը)։ Ընդհանրապես ասած այլ հեղինակներ ևս, հետևելով ոլորտի դասական համարվող Ի. Դրոյզենին, ոչ միայն չեն քննարկել Ալեքսանդր III Մեծի ռազմական մեքենայի թվաքանակը կամ նրա էթնիկ բաղադրատարրերը, այլև հստակ տարբերակում չեն դրել վերջինիս հունական, ոչ հունական և մակեդոնական տարրերի միջև։ Այս առումով թույլ տամ ինձ կարծել, որ վերևում բերված վերլուծությունը խնդիրը պարզաբանելու առաջին փորձն է։

Здесь я делаю попытку обосновать тезис о том, что циркулирующие в научной литературе данные о том, что армия Александра Македонского составлял 40-50.000 воинов в своей основе имеет сообщение лишь троих первоисточников, которые имели ввиду лишь армию собственно Македонского царства, а не всю армию греков. В свою очередь утверждается, что на самом деле армия греков составляло 265.000 человек, из которых 215.000 (15.000 всадников) составляло союзная армия, а собственно македонская часть составляло ок. 50.000 человек.

Вот гугл перевод в грубой редакции:

Спойлер (раскрыть)

Численность любой исторической армии, имеющая в настоящее время только историко-теоретическое значение, в конкретном временно-пространственном измерении, однако, имела архиважное и жизненно значение и по понятным причинам держалась в строгом секрете. Таким образом, если показывая численность своей армии меньше, чем она была, иногда ставилась цель притупить бдительность противника и нанести последнему внезапный смертельный удар, то иногда, наоборот, показывая ту же численность армии больше чем было, командиры старались предотвратить атаку противника. Конкретно в случае с армией Александра III Македонского все это добавлялось к уже подробно рассмотренному выше информационному фактору, когда Александр III Македонский поставил задачу своим агентам, серьезно искажая действительность, показать собственную армию как можно меньше, чтобы с одной стороны противник был поражен внезапной силой, а с другой подчеркивалось неоспоримое преимущество его и греко-македонской военной машины даже в случае конфликта с численно превосходящие восточных "варваров". В связи с этим стоит отметить, что подобное отражение явления существует и сейчас и именно оно доминирует в настоящее время. Однако, к счастью, до нас дошли некоторые сведения, позволяющие выявить истинную численность греко-македонского войска, начавшего войну против империи Ахеменидов.

Проблема заключается в том, что в современной военно-исторической литературе в войны с империей Ахеменидов традиционно принято оценивать численность греко-македонской армии максимум в 50.000 воинов. В действительности, однако, в данном конкретном случае мы, по сути, имеем дело именно с путаницей, в основе которой лежит четкий информационный посыл, пущенный в оборот Александром III Македонским, что также нашло свое конкретное отражение в трех исторических источниках, дошедших до нас. В связи с этим, прежде чем двигаться дальше, считаю необходимым обсудить конкретно те самые три источника, в которых говорится о численности армии Александра III Македонского накануне войны против империи Ахеменидов.

Так, согласно Каллисфену, официальному историку Александра III Великого, а согласно другой точке зрения, другому лицу, представленному как Каллисфен, в лице Псевдо-Каллисфена, данные которого об войске Александра III Великого дошли до нас через римский историк II века д.н.э. Полибия: "Таковы сведения Каллисфена об Александре. Таким образом, по его словам, получается, что Александр начал свой поход в Азию с 40.000 пехотинцев и 4 500 всадников, а когда он собирался войти в Киликию, из Македонии в качестве подкрепления прибыли 5.000 пехотинцев и 800 всадников. Если вычесть из этого числа 3000 пехотинцев и 300 всадников, хотя это и чрезмерно большое число в случае отсутствующих по разным причинам воинов, то и тогда останется 42000 пехотинцев и 5000 всадников"[1]. Очередную информацию по исследуемому вопросу сообщает римский историк I века д.н.э. Диодор Сицилийский, по мнению которого. "Жертвами и прочими способами, воздавая почести могилам героев, Ахиллеса, Аякса и прочих, как положено, Александр провел тщательный осмотр своего войска. В итоге оказалось, что македонская пехота составляет 12.000 человек, 7.000 — союзники, 5.000 — наемники. Все они действовали под командованием Пармениона. Кроме того, за ним последовало 5.000 одрисов, племен и иллирийцев, а также 1000 так называемых агрианцев, так что число его последователей насчитывало 30.000 человек. Из конницы македонян было 1.500 человек, которыми командовал Филота, сын Пармениона, фессалийцев было 1.500 человек, и они были под командованием Каллата, сына Гарпала, а остальные эллины, числом 600, подчинялись Эригию. Исследователи, фракийцы и пеонийцы, насчитывали 900 человек и действовали под командованием Кассандроса. В результате насчитывалось 4.500 гонщиков. С этими силами Александр отправился в Азию, а 12.000 пехотинцев и 1 500 всадников остались в Европе под командованием Антипатра".[2] И, наконец, Плутарх, греко-римский историк-моралист II века, также приводит сведения по проблемному вопросу, согласно которому: "Армия Александра, по донесениям тех, кто указал минимальное число, состояла из 30.000 пехотинцев и 4.000 всадников, а по сведениям тех, кто считал максимум, в 40.000 штыков и 5.000 всадников" [3]. Таким образом, существуют одновременно три первоисточника, данные которых были взяты за основу и которые оценивают численность армии Александра III Македонского накануне нападения на ахеменидскую державу максимум в 50.000 воинов, а, судя по данным Диодора Сицилийского, в реальных боевых действиях, по крайней мере в начале, участвовало едва максимум 40.000 воинов.

Так, согласно Каллисфену, официальному историку Александра III Великого, а согласно другой точке зрения, другому лицу, представленному как Каллисфен, в лице Псевдо-Каллисфена, данные которого об войске Александра III Великого дошли до нас через римский историк II века д.н.э. Полибия: "Таковы сведения Каллисфена об Александре. Таким образом, по его словам, получается, что Александр начал свой поход в Азию с 40.000 пехотинцев и 4.500 всадников, а когда он собирался войти в Киликию, из Македонии в качестве подкрепления прибыли 5.000 пехотинцев и 800 всадников. Если вычесть из этого числа 3.000 пехотинцев и 300 всадников, хотя это и чрезмерно большое число в случае отсутствующих по разным причинам воинов, то и тогда останется 42000 пехотинцев и 5000 всадников"[1]. Очередную информацию по исследуемому вопросу сообщает римский историк I века д.н.э. Диодор Сицилийский, по мнению которого. "Жертвами и прочими способами, воздавая почести могилам героев, Ахиллеса, Аякса и прочих, как положено, Александр провел тщательный осмотр своего войска. В итоге оказалось, что македонская пехота составляет 12.000 человек, 7.000 — союзники, 5.000 — наемники. Все они действовали под командованием Пармениона. Кроме того, за ним последовало 5000 одрисов, племен и иллирийцев, а также 1000 так называемых агрианцев, так что число его последователей насчитывало 30.000 человек. Из конницы македонян было 1500 человек, которыми командовал Филота, сын Пармениона, фессалийцев было 1500 человек, и они были под командованием Каллата, сына Гарпала, а остальные эллины, числом 600, подчинялись Эригию. Исследователи, фракийцы и пеонийцы, насчитывали 900 человек и действовали под командованием Кассандроса. В результате насчитывалось 4.500 гонщиков. С этими силами Александр отправился в Азию, а 12.000 пехотинцев и 1.500 всадников остались в Европе под командованием Антипатра".[2] И, наконец, Плутарх, греко-римский историк-моралист II века, также приводит сведения по проблемному вопросу, согласно которому: "Армия Александра, по донесениям тех, кто указал минимальное число, состояла из 30.000 пехотинцев и 4.000 всадников, а по сведениям тех, кто считал максимум, в 40.000 штыков и 5.000 всадников" [3]. Таким образом, существуют одновременно три первоисточника, данные которых были взяты за основу и которые оценивают численность армии Александра III Македонского накануне нападения на Aхеменидскую державу максимум в 50.000 воинов. , а, судя по данным Диодора Сицилийского, в реальных боевых действиях, по крайней мере в начале, участвовало едва максимум 40.000 воинов.

[Lion]

Минус от Барин-а уже увидел: господа, ну неужели трудно побороть себя инерцию и на фактах критиковать автора. Ведь тот же Барин должен знать, что, как он сейчас уверен в своей правоте, так и другое когда-то были уверены, что земля плоская.

[Harrister]

Lion
А ведь из-за вас у меня слаживается впечатление, что армянский историк - это оксюморон и шутка, а армянская историческая наука занимается написанием такого рода книги сомнительного качества, уровень которого не выше чем фолк-хистори

[Lion]

Обидеть поэта может каждый,
Не каждый может с поэтом быть...



По сути есть что сказать? Я привожу и первоисточники, о фактический материал, и логические схемы. Понятно, что это кажется "ересью" и, более того, если кто здесь с мной согласится, то будет выходить так, что все и вся до этого ошибались, а какой-то там неизвестный историк из Армении сделал прорыв. Я думаю вряд ли кто будет иметь такую смелость и все предпочтут, как Вы на верху, применить остракизм, впрочем, этим показывая, что по сути нечего возразить.

В общем не претендую на согласие, материал висит, если кого есть что сказать, всегда буду рад разговору...

[Harrister]

Цитата

Lion
Понятно, что это кажется "ересью" и, более того, если кто здесь с мной согласится, то будет выходить так, что все и вся до этого ошибались, а какой-то там неизвестный историк из Армении сделал прорыв.

Вы где такую губозакатательную машинку добыли? Дайте и мне тоже парочку
Если серьезно, то вам столько раз в Империале тыкали лицо фактами и аргументами, но вы продолжаете с той же непробиваемой твердолобостью твердить о миллионных армиях Чингисхана/Александра/вставить_имя, что с вами попусту не стали разговаривать и тратить на вас слова… Так что вы зря начинаете ту вашу старую шарманку о численности войск.

[Lion]

Сейчас Вы банально играете на публику, питаясь представить дело так, мол, много раз и убедительно мне было доказано что-то, но я не согласился. Не было такого. Я на форуме с 2007 года, уже 16 лет, и все свои ошибки я честно и чисто признавал. А кто без ошибок? Но были и дискуссии, где мои оппоненты не только не могли указать на мою ошибку, но и часто сами истерили или покидали площадку. Иногда же применяли административный ресурс, дабы заткнуть мне рот.

Так что просьба от ветерана форума - не включайте демагогию: я практикующий юрист и, поверьте, демагогии в судах мне достаточно. Есть что сказать по сути, рад буду поговорить с Вами, нет что сказать, уж извольте не мешать...